ARCHIEF
2019
2018
2017
2016
2015
2014
2013
2012
2011
2010
2009
2008
2007
2006
2005
2003
2002
2001
2000
1999
1998
1997
« State of PlayIce Age: Dawn of the Dinosaurs »
Een spelend meisje op het strand, een groep mensen op de trappen van een treinstation, twee half ontblote mannen in een roodverlichte steeg die woest om elkaar heen cirkelen. Dans is beweging, gebruik maken van ruimte, reageren op een ander lichaam.
Het dans-film-media festival Cinedans, dat deze week tegelijk met het dansfestival Julidans plaatsvindt, vertoont films die zich verre houden van matte dansregistraties, maar juist cinema, choreografie en lichamelijkheid laten vervloeien.![[04-07-09] cinedans_1.jpg](/blogfotoos/cinedans_1.jpg)
In het prachtig abstracte Australische ‘Glow’ rolt, draait en kroelt een danseres over een vloer die door haar bewegingen steeds van uiterlijk verandert. Lijnen als neonlicht schuiven met haar mee, geprojecteerde ‘inktvlekken’ lijkt ze met haar elastische, lome bewegingen te manipuleren. Als Paultje en het Paarse Krijtje geeft ze haar omgeving zelf vorm.
De relatie lichaam-ruimte speelt ook een grote rol in de workshop die choreografe Krisztina de Châtel organiseerde met de Academie van Bouwkunst Amsterdam, vastgelegd in ‘Body/Space’. De van oorsprong Hongaarse, die graag buiten conventionele dansruimtes werkt, liet studenten bewegen in de Westergasfabriek, op stationstrappen en in het park om zo als het ware de ruimte, de architectuur ‘af te tasten’. Het levert vrolijke beelden op van slierten mensen in winterjassen die samen, soms wat giechelig, levendige vormen creëren.![[04-07-09] cinedans_2.jpg](/blogfotoos/cinedans_2.jpg)
Intiemer is de documentaire blik van filmmaakster Sonia Herman Dolz op het minutieuze proces van choreografie: in ‘Blanco’ neemt de Nederlandse Conny Jansen afwisselend met lichte frons, bemoedigend commentaar (“prachtig, zo connected”) èn bevrijdende lach haar internationale gezelschap op sleeptouw in haar dansideeën. Je krijgt het vereerde gevoel een ruwe, nog onvoltooide privévoorstelling te zien die je niet eens doet verlangen naar de uiteindelijke uitvoering.
Vooral een mooi voorbeeld van de vloeiende grenzen tussen dans en film vormt de dynamische, door de Vlaamse choreograaf Wim Vandekeybus gemaakte serie superkorte films. Twee gelieven die dansend in de duinen de liefde bedrijven, straatbendes die dansend ‘slaags’ raken, een horde hollende kinderen op het strand: de camera zit er op, onder en tussen en geeft zich volledig over aan ritmes en bewegingen. Zo wordt dat spiedende oog gewoonweg onderdeel van de choreografie.
Cinedans 1-11 juli
www.cinedans.nl
Op zondagavond wordt een speciaal ingelast, gratis programma georganiseerd rond de eerder deze week overleden Duitse danseres-choreografe Pina Bausch.
© RdL
Trouw
2 juli 2009
CINEDANS 2009
2
jul
2009
Het dans-film-media festival Cinedans, dat deze week tegelijk met het dansfestival Julidans plaatsvindt, vertoont films die zich verre houden van matte dansregistraties, maar juist cinema, choreografie en lichamelijkheid laten vervloeien.
In het prachtig abstracte Australische ‘Glow’ rolt, draait en kroelt een danseres over een vloer die door haar bewegingen steeds van uiterlijk verandert. Lijnen als neonlicht schuiven met haar mee, geprojecteerde ‘inktvlekken’ lijkt ze met haar elastische, lome bewegingen te manipuleren. Als Paultje en het Paarse Krijtje geeft ze haar omgeving zelf vorm. De relatie lichaam-ruimte speelt ook een grote rol in de workshop die choreografe Krisztina de Châtel organiseerde met de Academie van Bouwkunst Amsterdam, vastgelegd in ‘Body/Space’. De van oorsprong Hongaarse, die graag buiten conventionele dansruimtes werkt, liet studenten bewegen in de Westergasfabriek, op stationstrappen en in het park om zo als het ware de ruimte, de architectuur ‘af te tasten’. Het levert vrolijke beelden op van slierten mensen in winterjassen die samen, soms wat giechelig, levendige vormen creëren.
Intiemer is de documentaire blik van filmmaakster Sonia Herman Dolz op het minutieuze proces van choreografie: in ‘Blanco’ neemt de Nederlandse Conny Jansen afwisselend met lichte frons, bemoedigend commentaar (“prachtig, zo connected”) èn bevrijdende lach haar internationale gezelschap op sleeptouw in haar dansideeën. Je krijgt het vereerde gevoel een ruwe, nog onvoltooide privévoorstelling te zien die je niet eens doet verlangen naar de uiteindelijke uitvoering.
Vooral een mooi voorbeeld van de vloeiende grenzen tussen dans en film vormt de dynamische, door de Vlaamse choreograaf Wim Vandekeybus gemaakte serie superkorte films. Twee gelieven die dansend in de duinen de liefde bedrijven, straatbendes die dansend ‘slaags’ raken, een horde hollende kinderen op het strand: de camera zit er op, onder en tussen en geeft zich volledig over aan ritmes en bewegingen. Zo wordt dat spiedende oog gewoonweg onderdeel van de choreografie.
Cinedans 1-11 juli
www.cinedans.nl
Op zondagavond wordt een speciaal ingelast, gratis programma georganiseerd rond de eerder deze week overleden Duitse danseres-choreografe Pina Bausch.
© RdL
Trouw
2 juli 2009