ARCHIEF
2019
2018
2017
2016
2015
2014
2013
2012
2011
2010
2009
2008
2007
2006
2005
2003
2002
2001
2000
1999
1998
1997
« Easy VirtueUnspoken »
Het gezicht van John Malkovich. Dat wonderlijk uitgestreken gezicht, met die priemende ogen die allerlei tegenstrijdigs in zich kunnen verenigen. Kilte, minachting, ongenaakbaarheid, gekte, gesmoorde razernij. Je weet nooit zeker of je er met plezier naar kijkt, maar het is, in combinatie met zijn lijzige stem die zo soepel laveert tussen flemend zacht en zuigend scherp, zonder twijfel nog steeds een van de meest verwarrende en krachtige gezichten van de hedendaagse cinema.
![[16-06-09] disgrace.jpg](/blogfotoos/disgrace.jpg)
De Amerikaanse, in Australië werkzame regisseur Steve Jacobs buit Malkovich’ signatuur ten volle uit in ‘Disgrace’, de verfilming van het gelijknamige, in 1999 met de Booker Prize onderscheiden boek van de Zuid Afrikaanse auteur J.M. Coetzee.
De acteur begint koel, zeg maar koud. Als David Lurie, poëzieprofessor aan de universiteit van Kaapstad, heeft hij de uitstraling van een verveelde, verwende man die betaalt voor seks of die anders met obligate charme afdwingt van een studente. Zijn hooghartige filosofieën over lust – voor gekleurde vrouwen – legt hij achteloos voor aan zijn lesbische dochter Lucy die hij opzoekt nadat hij vanwege de affaire van de universiteit is gegooid. Hun relatie wordt er niet warmer op.
Lucy (Jessica Haines, een actrice met ook al zo’n mooi gezicht, dat stuurs en zonnig tegelijk kan lijken) woont in haar eentje op een afgelegen boerderij waar ze bloemen kweekt. Volgens Petrus (Eriq Ebouaney), de zwarte boer die een stuk van Lucy’s land heeft gekocht, is dat veilig. Maar na een gewelddadige gebeurtenis die vader en dochter in misère en vernedering achterlaat, is Davids koude blik definitief veranderd: voor het eerst zie je verbijstering, pijn, maar ook compassie in die ogen.
![[16-06-09] disgrace_2.jpg](/blogfotoos/disgrace_2.jpg)
Davids eerdere gemakzuchtige morele uitspraken dreunen in herinnering na in het tweede deel van Jacobs zoekende, filosofische film over modern Zuid Afrika, waar in de lange schaduw van Apartheid een stille oorlog woedt tussen ‘schuldigen’ en ‘schuldeisers’ die het pijnlijke verleden niet zomaar laten rusten. Lucy is dapperder in haar erkenning van dat proces, maar dat maakt haar tegelijkertijd niet minder naïef dan David, die zich nauwelijks realiseert hoe flauwtjes zijn roep om gerechtigheid klinkt.
De wonden zijn groot en diep. Wat te doen? In deze subliem opgebouwde, fraai gefotografeerde, mooi geacteerde, maar uiteindelijk vooral wrange film lijkt degene met de meest positieve vooruitzichten Petrus te zijn, een onverstoorbare man die zich niet van de wijs laat brengen door wat er gisteren is gebeurd. Halsstarrig, op het absurde af, concentreert hij zich op het heden: ‘Nu is het goed.’
Disgrace
Regie: Steve Jacobs
Met John Malkovich, Jessica Haines, Eriq Ebouaney
© RdL
Trouw
4 juni 2009
DISGRACE
4
jun
2009
De Amerikaanse, in Australië werkzame regisseur Steve Jacobs buit Malkovich’ signatuur ten volle uit in ‘Disgrace’, de verfilming van het gelijknamige, in 1999 met de Booker Prize onderscheiden boek van de Zuid Afrikaanse auteur J.M. Coetzee.De acteur begint koel, zeg maar koud. Als David Lurie, poëzieprofessor aan de universiteit van Kaapstad, heeft hij de uitstraling van een verveelde, verwende man die betaalt voor seks of die anders met obligate charme afdwingt van een studente. Zijn hooghartige filosofieën over lust – voor gekleurde vrouwen – legt hij achteloos voor aan zijn lesbische dochter Lucy die hij opzoekt nadat hij vanwege de affaire van de universiteit is gegooid. Hun relatie wordt er niet warmer op.
Lucy (Jessica Haines, een actrice met ook al zo’n mooi gezicht, dat stuurs en zonnig tegelijk kan lijken) woont in haar eentje op een afgelegen boerderij waar ze bloemen kweekt. Volgens Petrus (Eriq Ebouaney), de zwarte boer die een stuk van Lucy’s land heeft gekocht, is dat veilig. Maar na een gewelddadige gebeurtenis die vader en dochter in misère en vernedering achterlaat, is Davids koude blik definitief veranderd: voor het eerst zie je verbijstering, pijn, maar ook compassie in die ogen.
Davids eerdere gemakzuchtige morele uitspraken dreunen in herinnering na in het tweede deel van Jacobs zoekende, filosofische film over modern Zuid Afrika, waar in de lange schaduw van Apartheid een stille oorlog woedt tussen ‘schuldigen’ en ‘schuldeisers’ die het pijnlijke verleden niet zomaar laten rusten. Lucy is dapperder in haar erkenning van dat proces, maar dat maakt haar tegelijkertijd niet minder naïef dan David, die zich nauwelijks realiseert hoe flauwtjes zijn roep om gerechtigheid klinkt. De wonden zijn groot en diep. Wat te doen? In deze subliem opgebouwde, fraai gefotografeerde, mooi geacteerde, maar uiteindelijk vooral wrange film lijkt degene met de meest positieve vooruitzichten Petrus te zijn, een onverstoorbare man die zich niet van de wijs laat brengen door wat er gisteren is gebeurd. Halsstarrig, op het absurde af, concentreert hij zich op het heden: ‘Nu is het goed.’
Disgrace
Regie: Steve Jacobs
Met John Malkovich, Jessica Haines, Eriq Ebouaney
© RdL
Trouw
4 juni 2009