ARCHIEF
2019
2018
2017
2016
2015
2014
2013
2012
2011
2010
2009
2008
2007
2006
2005
2003
2002
2001
2000
1999
1998
1997
« IDFA 2008 Movies that MatterPetals & Why We Wax »
In ‘Carmen meets Borat’ volgt de Nederlandse Mercedes Stalenhoef een zeventienjarig Roma-meisje dat ervan droomt haar armoedige Roemeense dorp te verruilen voor Spanje. De komst van de Britse komiek Sacha Baron Cohen, die er opnamen komt maken voor zijn komedie ‘Borat’, verstoort haar toekomstidealen. Mercedes Stalenhoef over haar documentaire, die tijdens het IDFA in première gaat en meedingt naar de Joris Ivens Award.
Hoe heb je Carmen leren kennen?
Ik ontmoette haar drie jaar geleden toen ik tijdens een vakantie in de bar van haar vader belandde. Ik ben half Spaans en zij vond het te gek dat ze met mij Spaans kon spreken. Dat heeft ze zichzelf geleerd van televisiesoaps. Ze vertelde meteen hoe vreselijk ze haar dorp vindt en hoe graag ze weg wilde.
In welk stadium kwam Borat erbij?
Dat gebeurde al vrij snel. De dorpsbewoners vertelden over een Engels sprekende man met een snor en een cameraploeg. Hij had wat geld gegeven en was na drie dagen weer weg. Niemand wist wie hij was.
Maar Carmen had niks met die film te maken gehad, dus voor mij leek het onbelangrijk. Dat veranderde toen ‘Borat’ uitkwam en ze ontdekten dat ze als achterlijke, verkrachtende zigeuners waren afgeschilderd: iedereen was boos. De chaos werd compleet toen er een Amerikaanse advocaat het dorp binnenstapte en begon over een mogelijke schadevergoeding van 30 miljoen dollar. Toen begon iedereen te dagdromen, dat vond ik interessant.
De makers van ‘Borat’ hebben het misschien heel onbehoorlijk aangepakt, maar zij hadden een vergelijkbaar doel voor ogen als jij: een mooie film maken. Hoe onderscheid je je dan als documentairemaker?
Ik heb altijd precies uitgelegd wat ik aan het doen was en duidelijk gemaakt dat ik niemand betaal en niet voor Carmen zou gaan regelen dat ze naar Spanje kon gaan. Ik heb sámen met deze mensen mijn film gemaakt.
Hebben ze de film gezien?
Afgelopen zomer heb ik de onafgeronde versie vertoond en gezegd dat ze bezwaar mochten maken tegen scènes. Maar ze zijn er heel blij mee. ‘Dit is ons leven’, zeggen ze. We hebben ook iets teruggegeven. Ze wilden heel graag de kerk laten opknappen en op hun verzoek heeft mijn producent daar 5000 euro aan bijgedragen.
Aan het eind van de film heerst er binnen de gemeenschap wantrouwen jegens Carmens vader, die met zijn winkeltje en bar toch al rijker is dan de rest. Sommigen verdenken hem er van geld te hebben gekregen toen hij voor de rechtszaak naar Londen ging. Hoe is de situatie nu?
De rust is enigszins teruggekeerd. In de tijd van Ceaucescu had iedereen evenveel, nu is er veel meer sociale ongelijkheid. Ik vind het interessant dat Carmens vader, die die tijd heeft meegemaakt, zijn relatieve rijkdom deelt: hij wil eindelijk waterleiding laten aanleggen. Carmen wil het postcommunistische tijdperk juist ontvluchten en voor zichzelf kiezen. Op haar manier heeft ze nu geluk gevonden.
©RdL
Trouw
21 november 2008
MERCEDES STAHLENHOEF OVER CARMEN MEETS BORAT
21
nov
2008
Hoe heb je Carmen leren kennen?
Ik ontmoette haar drie jaar geleden toen ik tijdens een vakantie in de bar van haar vader belandde. Ik ben half Spaans en zij vond het te gek dat ze met mij Spaans kon spreken. Dat heeft ze zichzelf geleerd van televisiesoaps. Ze vertelde meteen hoe vreselijk ze haar dorp vindt en hoe graag ze weg wilde.
In welk stadium kwam Borat erbij?
Dat gebeurde al vrij snel. De dorpsbewoners vertelden over een Engels sprekende man met een snor en een cameraploeg. Hij had wat geld gegeven en was na drie dagen weer weg. Niemand wist wie hij was.
Maar Carmen had niks met die film te maken gehad, dus voor mij leek het onbelangrijk. Dat veranderde toen ‘Borat’ uitkwam en ze ontdekten dat ze als achterlijke, verkrachtende zigeuners waren afgeschilderd: iedereen was boos. De chaos werd compleet toen er een Amerikaanse advocaat het dorp binnenstapte en begon over een mogelijke schadevergoeding van 30 miljoen dollar. Toen begon iedereen te dagdromen, dat vond ik interessant.
De makers van ‘Borat’ hebben het misschien heel onbehoorlijk aangepakt, maar zij hadden een vergelijkbaar doel voor ogen als jij: een mooie film maken. Hoe onderscheid je je dan als documentairemaker?
Ik heb altijd precies uitgelegd wat ik aan het doen was en duidelijk gemaakt dat ik niemand betaal en niet voor Carmen zou gaan regelen dat ze naar Spanje kon gaan. Ik heb sámen met deze mensen mijn film gemaakt.
Hebben ze de film gezien?
Afgelopen zomer heb ik de onafgeronde versie vertoond en gezegd dat ze bezwaar mochten maken tegen scènes. Maar ze zijn er heel blij mee. ‘Dit is ons leven’, zeggen ze. We hebben ook iets teruggegeven. Ze wilden heel graag de kerk laten opknappen en op hun verzoek heeft mijn producent daar 5000 euro aan bijgedragen.
Aan het eind van de film heerst er binnen de gemeenschap wantrouwen jegens Carmens vader, die met zijn winkeltje en bar toch al rijker is dan de rest. Sommigen verdenken hem er van geld te hebben gekregen toen hij voor de rechtszaak naar Londen ging. Hoe is de situatie nu?
De rust is enigszins teruggekeerd. In de tijd van Ceaucescu had iedereen evenveel, nu is er veel meer sociale ongelijkheid. Ik vind het interessant dat Carmens vader, die die tijd heeft meegemaakt, zijn relatieve rijkdom deelt: hij wil eindelijk waterleiding laten aanleggen. Carmen wil het postcommunistische tijdperk juist ontvluchten en voor zichzelf kiezen. Op haar manier heeft ze nu geluk gevonden.
©RdL
Trouw
21 november 2008