ARCHIEF

2011

• • december »

2010

• • augustus »
  • juli »
  • juni »
  • mei »
  • april »
  • maart »
  • februari »
  • januari »

2009

• • december »
  • november »
  • oktober »
  • september »
  • april »
  • maart »

« BuitengeslotenBoete »

Queen of the Road

Of ik wel eens eerder op een four wheel motor heb gereden, wil Troy weten. Troy is vervangend hoofd druiventeelt zolang Melissa met ouderschapssverlof is.
Een wát?!
Troy is de loods al binnengestapt en komt naar buiten met een soort scootmobiel.
Heel makkelijk hoor, zegt Troy. Hij neemt vlotjes de versnellingen en rem door.
“Alright? Just follow me.”
Hij rijdt weg in zijn auto.
Maar hoe geef ik gas?
Honderd meter verderop stapt Troy uit en loopt terug. “Kijk, dit knopje.”
Prima, daar gaan we.

Na twee bochten ben ik hem kwijt. Ik rij in ‘high gear’ een kilometer of vijftien, maar dat is voor een auto natuurlijk veel te langzaam. Ik stop en kijk maar eens op het plattegrond van de verschillende druivenvelden die hij me zojuist heeft laten zien. Geen flauw idee waar ik ben. Gelukkig komt Troy vanachter een hobbel in de weg alweer tevoorschijn. Hij wuift vrolijk. Hij vindt me ongetwijfeld een enorme sukkel.

Afgelopen week heb ik allerlei Gemtree-vergaderingen en bijeenkomsten meegemaakt, maar hier ben ik natuurlijk voor gekomen: de wijngaard!
Troy wil dat ik vandaag in een aantal druivenvelden de juist ontluikende druiventrosjes, iets kleiner dan mijn pink, ga tellen. Als je dat op een aantal willekeurige plekken in het veld doet heb je aan het eind van de dag een ruwe schatting (“a roughie”) van de oogst, begin volgend jaar.
Troy laat zo’n trosje zien en licht zijn hielen.

Daar sta ik dan. De rij druivenstokken lijkt links en rechts tot aan de horizon te lopen. Overal om me heen kniehoog gras, klaver en bloemetjes. Overal stilte.
Ik had m’n iPod moeten meenemen.
Moet ik ook die héle kleine trosjes tellen? En wat als er twee trosjes aan één takje zitten?
Over de eerste planten doe ik uren, gestressed op het handtellertje drukkend dat Troy me heeft gegeven. Maar gedurende de dag word ik er handiger in: na een paar uur zoeken mijn handen al enigszins geroutineerd naar de piepkleine groene balletjes die over een half jaar chardonnay druiven zullen zijn.
Toch zie ik verbeterpunten. De volgende keer kom ik niet meer zonder zonnebril, hoed en een dikke laag zonnebrand: mijn gezicht is knalrood.

No worries, mate: ik eindig de dag, kapot maar voldaan, met een laatste ritje op de 4W motor. Wind door mijn haren. Queen of the road.


© RdL
29 september 2009 topics: McLaren Vale